ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Δύο εγκληματολόγοι σκιαγραφούν την ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας...

Παλιότερα υπήρχε ένας κώδικας "τιμής"

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Καθηγητή εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η μη χρήση του όπλου ήταν ανέκαθεν η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μικρή και "βαριά" εγκληματικότητα. Παλαιότερα, ο διαρρήκτης ή ο ληστής δεν διέθετε ούτε σουγιά, για να μην το χρησιμοποιήσει.  

Υπήρχε και ένας κώδικας "τιμής": δεν χτυπάμε ηλικιωμένους, ούτε γυναίκες, για παράδειγμα.  

Σήμερα, ακόμη και στα "μικρά" εγκλήματα, οι δράστες χρησιμοποιούν όπλα, πράγμα που με οδηγεί στην άποψη ότι η "μικρο-εγκληματικότητα" δεν υπάρχει πια! Οταν έχουμε δράστες που σκοτώνουν χωρίς να υπάρχει ανάγκη, που βιάζουν, που "γαζώνουν", τα πράγματα σοβαρεύουν εκ των πραγμάτων...

Δεν θα το συνέδεα με την κρίση. Ενα έγκλημα επιβίωσης, ίσως.

Ομως πώς ερμηνεύεται μια δολοφονία ή ένας βιασμός; Θέλει θάρρος για να παραδεχτούμε ότι είναι ένα φαινόμενο εισαγόμενο, που επιφέρει την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, τη μείωση της αξίας της.

Προκύπτει και ένα ακόμη ζήτημα: όσοι αισθάνονται ότι απειλούνται, και είναι πολλοί πια, θα πάρουν κι αυτοί τα όπλα. Η εμπειρία από το εξωτερικό έχει δείξει ότι αν τα χρησιμοποιήσουν, τα περιστατικά θα είναι αιματηρά... Χρειάζεται να τα μελετήσουμε τα θέματα αυτά σοβαρά, χωρίς ακραίες στάσεις και συμψηφισμούς.

Είμαστε όλοι μας εν δυνάμει θύματα

Της Β. ΑΡΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Καθηγήτριας Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τα δεδομένα και οι διαπιστώσεις για την εγκληματικότητα στη χώρα μας είναι προδήλως γνωστά και οικεία. Μεγάλη αύξηση των εγκλημάτων - κυρίως κατά της ιδιοκτησίας, χρήση άσκοπης και υπέρμετρης βίας από δράστες εγκλημάτων, αύξηση του αισθήματος ανασφάλειας των Ελλήνων πολιτών, που είναι οι πιο φοβισμένοι Ευρωπαίοι πολίτες.

Κοινοτοπίες, τετριμμένες πλέον διαπιστώσεις. Τώρα πλέον ο "περί εγκληματικότητας λόγος" κατέστη ένας βιωματικός λόγος. Οι σχετικές θεωρίες, τα ερευνητικά δεδομένα και οι πρακτικές αντιμετώπισης της εγκληματικότητας απλοποιούνται και περιέργως "εκλαϊκεύονται" μέσα από το μοίρασμα της εμπειρίας της θυματοποίησης, μέσα από τις ολοένα και συχνότερες συζητήσεις της οικογένειας, των φίλων και των οικείων για τις κλοπές και τις διαρρήξεις...

Η μικρή εγκληματικότητα αποκτά έναν πιο "δημοκρατικό" χαρακτήρα, διαπερνώντας τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, το φύλο, τις ηλικίες, τις όποιες διακρίσεις.

Η έννοια και η κατασκευή του "ευάλωτου θύματος" αποδομείται, αφού όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα. Αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο ανησυχητικό σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας, με αβέβαιο μέλλον σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας.

 

πηγή