Η κρίση χρέους στην Ελλάδα επανέφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τη συζήτηση για το μέγεθος και τις δαπάνες του δημοσίου στη χώρας μας.
Οι μόνιμοι επικριτές του δημοσίου και λάτρεις του Μνημονίου ισχυρίζονται πως, για τη χρεωκοπία της Ελλάδας, φταίει ο «τεράστιος» δημόσιος τομέας. Μάλιστα, ορισμένοι παπαγάλοι στα επιχειρηματικά συγκροτήματα που ελέγχουν τα ΜΜΕ, λένε ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος της Ευρώπης…
Ας εξετάσουμε την αλήθεια των ισχυρισμών τους.
Μέγεθος δημοσίου
Ας δούμε τα στοιχεία του ΔΝΤ για το «υπερμεγέθες» ελληνικό δημόσιο, σε όρους δαπανών γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ. Όλων των δαπανών. Ακόμα και αυτών της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους (τόκοι και χρεολύσια). Στις δαπάνες αυτές περιλαμβάνονται όλες οι πληρωμές της χώρας μας: Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, δημόσια έργα, δαπάνες υγείας, παιδείας κλπ κλπ. Επίσης, όλες οι οικονομικές στηρίξεις σε ιδιώτες, τράπεζες, κοινωνικές ομάδες. Εμπεριέχονται ο τεράστιος δημόσιος τομέας, η αλόγιστη σπατάλη, η κακοδιαχείριση, οι προμήθειες κλπ κλπ, και γενικά όλη η παθογένεια του ελληνικού δημοσίου.
Πόσο είναι αυτό το «τεράστιο» μέγεθος; Επιλέγουμε στοιχεία έτους 2010 (τελευταία διαθέσιμα).
Δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ): Υψηλότερες παγκοσμίως [Πηγή]
Παρατηρούμε, πως το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου βρίσκεται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της Ευρωζώνης, ενώ υπολείπεται από πολλές από τις πλέον ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Την ίδια συγκριτική εικόνα (με μικροδιαφορές στα ποσοστά των χωρών) δίνουν και τα αντίστοιχα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (τα οποία μπορείτε να δείτεεδώ). Παρατηρούμε μάλιστα πως η εικόνα αυτή ισχύει, όχι μόνο για το 2010, αλλά για τουλάχιστον δύο δεκαετίες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία.
Παρατηρώντας μάλιστα τα στοιχεία πιο προσεκτικά, βλέπουμε πως, κατά κανόνα, όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια οικονομία τόσο μεγαλύτερο κράτος διαθέτει. Σε χώρες όπως η Δανία, η Φινλανδία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Σουηδία, η Βρετανία, η Ολλανδία, το δημόσιο έχει μεγαλύτερη παρουσία στην οικονομία απ’ ότι στην Ελλάδα. Μήπως και αυτές οι χώρες είναι κομμουνιστικές και δεν το ξέρουν; Κι αν για την κρίση και το χρέος φταίει το «μεγάλο» κράτος, τότε γιατί αυτές οι χώρες δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρεωκοπίας όπως η Ελλάδα;
Στον αντίποδα, στο διάγραμμα που ακολουθεί, βλέπουμε τις χώρες που βρίσκονται στο κάτω άκρο της λίστας του ΔΝΤ, με τους μικρότερους δημοσίους τομείς (παγκοσμίως). Τι παρατηρούμε;
Δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ): Χαμηλότερες παγκοσμίως [Πηγή]
Πρατηρούμε πως οι χώρες που έχουν (συγκριτικά) μικρό δημόσιο τομέα είναι, όλως τυχαίως, τριτοκοσμικές, υποανάπτυκτες χώρες. Με ασθενείς παρασιτικές οικονομίες, χαμηλό βιωτικό επίπεδο, υψηλή ανεργία, τεράστια επίπεδα φτώχειας και διαφθοράς, αποσαθρωμένες κοινωνικά, ασταθείς πολιτικά και έντονα ελγχόμενες.
Είναι τα «οικονομικά θαύματα» του νεοφιλελευθερισμού, που συρρίκνωσαν δραστικά το δημόσιο τομέα και παραδόθηκαν στην λεγόμενη «ελευθερία» των αγορών και των πολυεθνικών, για χάρη της μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας… Και κατέληξαν έρμαια της διεθνούς μαφίας των πολυεθνικών και του «μονοπωλιακού» καπιταλισμού.
Τα ευρήματα αυτά δεν είναι ούτε καινούργια ούτε τυχαία. Απλά τα παρουσιάζουμε διότι η ακατάπαυστη πολυετής προπαγάνδα μας έχει κάνει να ξεχνάμε τα αυτονόητα. Το κόστος των υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει η συγκεντρωτική ισχύς ενός κράτους στους πολίτες του, είναι σαφώς χαμηλότερο από το κόστος που πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες αν αγοράζουν ο καθένας ξεχωριστά τις υπηρεσίες αυτές από μόνοι τους.
Στις χώρες με αδύναμο δημόσιο τομέα, τα ολιγοπωλιακά καρτελ και τα defacto ιδιωτικά μονοπώλια αυξάνουν σημαντικά το κόστος ζωής. Γι’ αυτό και στις χώρες αυτές, είναι πολύ συνηθέστερο (αν όχι κανόνας) το φαινόμενο της επικράτησης των πολυεθνικών επί των (εκλεγμένων ή μη κυβερνήσεων) και της μονοπώλησης του συνόλου σχεδόν της οικονομίας από αυτές.
Επιλεκτική σπατάλη
Είναι γεγονός ότι το δημόσιο στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και σπάταλο. Αλλά δεν ειναι ούτε μεγαλύτερο, ούτε περισσότερο σπάταλο, απ’ ότι στα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, το ελληνικό δημόσιο είναι «επιλεκτικά» σπάταλο. Ενώ διαθέτει, τις χαμηλότερες δαπάνες, ως % του ΑΕΠ, για κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, κοινωνική προστασία), ξοδεύει ταυτόχρονα πολύ παραπάνω από τις ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. για κρατικές προμήθειες.
Ας δούμε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις εν λόγω δαπάνες. Επιλέγουμε, σκοπίμως, στοιχεία έτους 2009, όπου δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, για να αποφύγουμε την υποψία ευνοϊκού δείγματος.
Κοινωνικές δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ) [Πηγή]
Δαπάνες προμηθειών γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ) [Πηγή] 
Βλέπουμε δηλαδή πως το ελληνικό δημόσιο ξοδεύει ιδιαίτερα επιλεκτικά και όχι προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. Όταν πρόκειται για διαπλεκόμενους κρατικοδίαιτους προμηθευτές και επιχειρηματίες (ντόπιους και ξένους, βλ. Siemens, Daimler, Ferrostaal κλπ) το ελληνικό δημόσιο είναι σπάταλο όσο εκεί που δεν παίρνει. Όταν όμως πρόκειται για τις βασικές κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, τότε συμβαίνει πάντα το δημόσιο ταμείο να μην επαρκεί…
Αλλά αυτό δεν οφείλεται ούτε στο μέγεθός του, ούτε στις δαπάνες για δημόσιες παροχές.
Επιμύθιο
Ο ισχυρισμός περί «υπερτροφικού» ελληνικού κράτους είναι απλά ένας μύθος, μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Ένας μύθος που εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Ο μύθος αυτός δεν προέκυψε από την σημερινή κρίση. Καλλιεργείται επί δεκαετίες τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, στα πλαίσια της ιδεολογίας της «απελευθέρωσης» των αγορών και της ιδιωτικοποίησης κάθε οικονομικής δραστηριότητας με δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, που σήμερα επιχειρείται και στη χώρα μας.
Πρόκειται για το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της οικονομίας, δηλ. το στάδιο όπου η κρατική παρουσία και οι έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται, (αν όχι καταργούνται ολοσχερώς), με στόχο (δήθεν) τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα… αλλά πραγματικό στόχο την απόλυτη κυριαρχία μονοπωλιακών πολυεθνικών συμφερόντων που (μ’ αυτά κι αυτά) έφθασαν σήμερα να ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου