Η πρώτη Κυριακή, αύριο, είναι αυτή που οι ψηφοφόροι δίνουν
μηνύματα. Αραγε ανατέλλει και πάλι η Αριστερά με κεφαλαίο Α; Είναι μια
ενδιαφέρουσα πολιτική υπόθεση εργασίας σε μια Ευρώπη που ταλανίζεται από
φυγόκεντρες δυνάμεις - ας μην ξεχνάμε την άνοδο της άκρας Δεξιάς.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι κλείνει ο κύκλος του φλερτ σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών και κεντροαριστερών με την οικονομία της αγοράς. Οι περιπτώσεις Κλίντον, Μπλερ, Μπράουν και Σρέντερ, αποτελούν παρελθόν. Λογικό. Από τη μια είναι οι τραπεζίτες τους οποίους αιωνίως ξεχρεώνουν τα κράτη - δηλαδή ο φορολογούμενος. Από την άλλη, οι Κινέζοι που μαζί με τα προϊόντα τους εξάγουν στη Δύση και ανεργία. Βλέπετε, οι δουλειές μεταναστεύουν ανατολικά, σε
εργοστάσια με φθηνότερο κόστος παραγωγής. Είναι μια ενδιαφέρουσα πολιτική υπόθεση εργασίας σε μια Ευρώπη που ταλανίζεται από φυγόκεντρες δυνάμεις - ας μην ξεχνάμε την άνοδο της άκρας Δεξιάς.
Οπως επισημαίνει ο διευθυντής σύνταξης του «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» Λοράν Ζοφρέν, οι υποψήφιοι θέλουν να μεταρρυθμίσουν το τραπεζικό σύστημα, θέλουν να ενισχύσουν τις δημόσιες υπηρεσίες, θέλουν να καταπολεμήσουν το δημόσιο χρέος με τη βοήθεια ενός πιο δίκαιου φορολογικού συστήματος, και θέλουν να προωθήσουν την ανάπτυξη με μια πολιτική επιλεκτικών επενδύσεων. Εντάξει... Και εγώ τα θέλω αυτά... Ο Φρανσουά Ολάντ εκπροσωπεί το μιτερανοζοσπενικό κέντρο. Αλλά -και εφόσον φυσικά κερδίσει και την Κυριακή 6η Μαΐου- θα ακολουθήσει μια πολιτική που θα κινείται αριστερότερα από οποιονδήποτε σημερινό Ευρωπαίο ηγέτη.
Η προσαρμογή στα νέα παγκόσμια δεδομένα είναι δυνατή χωρίς την κατασκευή τειχών, λέει στη «Λιμπερασιόν» ο Φιλίπ Αγκιόν, καθηγητής Οικονομίας στο Χάρβαρντ. Οι Γερμανοί και οι Σκανδιναβοί δείχνουν τον δρόμο. Οι οικονομίες των χωρών τους είναι ανοιχτές, στηρίζονται στις εξαγωγές και κατόρθωσαν να επωφεληθούν από την παγκοσμιοποίηση. Χάρη στην ισχυρή σύνδεση των επιχειρήσεων με το σύστημα μαθητείας, οι Γερμανοί διατήρησαν στο έδαφός τους μια έντονη βιομηχανική δραστηριότητα. Η παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη και προσφέρει νέες διεξόδους στις παλιές ανεπτυγμένες οικονομίες μας. Υπό τον όρο να προσαρμοστεί το εκπαιδευτικό σύστημα και το κοινωνικό μοντέλο. Γιατί αυξάνονται οι μισθοί στην Κίνα; Επειδή η χώρα πλουτίζει. Τι κερδίζει η Δύση; Μια νέα αγορά για τις επιχειρήσεις της. Επωφελούνται οι εργαζόμενοι; Στη Γερμανία, ναι. Είναι ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της.
Και καλά όλα αυτά... Ομως, η άποψη που στην κυριολεξία ταράζει τα νεύρα των Γάλλων αναφέρεται στο ενδεχόμενο η χώρα τους να είναι ένας ακόμη «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, η μία μετά την άλλη, οι χώρες του ευρώ χρεοκόπησαν.
Ποια έπεται, λοιπόν; Οι περισσότεροι θα δείξουν την Ισπανία. Κάποιοι την Ιταλία. Ομως, οι Γάλλοι κοιτάζουν με αγωνία τη χώρα τους καθώς το χρέος της επιδεινώνεται διαρκώς και χάνει σε ανταγωνιστικότητα έναντι της Γερμανίας! Δεν υπάρχει, βεβαίως, έλλειψη υποψηφίων για το επόμενο σκέλος της ευρωπαϊκής κρίσης εμπιστοσύνης. Η Ισπανία βίωσε μια φούσκα ακινήτων εξίσου διογκωμένη όσο της Ιρλανδίας που έχει διαλύσει το τραπεζικό της σύστημα και έχει από τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα στην Ευρωζώνη. Η Ιταλία έχει ένα δημόσιο χρέος σχεδόν εξίσου υψηλό με της Ελλάδας και μάχεται να αναπτυχθεί από γενέσεως ευρώ. Το ίδιο και η Πορτογαλία. Εν μέσω αυτών, η Γαλλία κατόρθωσε να ξεφύγει από το ραντάρ. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης και παραμένει εύπορη, έστω και αν το ΑΕΠ της αυξήθηκε μόλις κατά 1,6% κατά μέσον όρο την τελευταία εικοσαετία.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι κλείνει ο κύκλος του φλερτ σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών και κεντροαριστερών με την οικονομία της αγοράς. Οι περιπτώσεις Κλίντον, Μπλερ, Μπράουν και Σρέντερ, αποτελούν παρελθόν. Λογικό. Από τη μια είναι οι τραπεζίτες τους οποίους αιωνίως ξεχρεώνουν τα κράτη - δηλαδή ο φορολογούμενος. Από την άλλη, οι Κινέζοι που μαζί με τα προϊόντα τους εξάγουν στη Δύση και ανεργία. Βλέπετε, οι δουλειές μεταναστεύουν ανατολικά, σε
εργοστάσια με φθηνότερο κόστος παραγωγής. Είναι μια ενδιαφέρουσα πολιτική υπόθεση εργασίας σε μια Ευρώπη που ταλανίζεται από φυγόκεντρες δυνάμεις - ας μην ξεχνάμε την άνοδο της άκρας Δεξιάς.
Οπως επισημαίνει ο διευθυντής σύνταξης του «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» Λοράν Ζοφρέν, οι υποψήφιοι θέλουν να μεταρρυθμίσουν το τραπεζικό σύστημα, θέλουν να ενισχύσουν τις δημόσιες υπηρεσίες, θέλουν να καταπολεμήσουν το δημόσιο χρέος με τη βοήθεια ενός πιο δίκαιου φορολογικού συστήματος, και θέλουν να προωθήσουν την ανάπτυξη με μια πολιτική επιλεκτικών επενδύσεων. Εντάξει... Και εγώ τα θέλω αυτά... Ο Φρανσουά Ολάντ εκπροσωπεί το μιτερανοζοσπενικό κέντρο. Αλλά -και εφόσον φυσικά κερδίσει και την Κυριακή 6η Μαΐου- θα ακολουθήσει μια πολιτική που θα κινείται αριστερότερα από οποιονδήποτε σημερινό Ευρωπαίο ηγέτη.
Η προσαρμογή στα νέα παγκόσμια δεδομένα είναι δυνατή χωρίς την κατασκευή τειχών, λέει στη «Λιμπερασιόν» ο Φιλίπ Αγκιόν, καθηγητής Οικονομίας στο Χάρβαρντ. Οι Γερμανοί και οι Σκανδιναβοί δείχνουν τον δρόμο. Οι οικονομίες των χωρών τους είναι ανοιχτές, στηρίζονται στις εξαγωγές και κατόρθωσαν να επωφεληθούν από την παγκοσμιοποίηση. Χάρη στην ισχυρή σύνδεση των επιχειρήσεων με το σύστημα μαθητείας, οι Γερμανοί διατήρησαν στο έδαφός τους μια έντονη βιομηχανική δραστηριότητα. Η παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη και προσφέρει νέες διεξόδους στις παλιές ανεπτυγμένες οικονομίες μας. Υπό τον όρο να προσαρμοστεί το εκπαιδευτικό σύστημα και το κοινωνικό μοντέλο. Γιατί αυξάνονται οι μισθοί στην Κίνα; Επειδή η χώρα πλουτίζει. Τι κερδίζει η Δύση; Μια νέα αγορά για τις επιχειρήσεις της. Επωφελούνται οι εργαζόμενοι; Στη Γερμανία, ναι. Είναι ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της.
Και καλά όλα αυτά... Ομως, η άποψη που στην κυριολεξία ταράζει τα νεύρα των Γάλλων αναφέρεται στο ενδεχόμενο η χώρα τους να είναι ένας ακόμη «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, η μία μετά την άλλη, οι χώρες του ευρώ χρεοκόπησαν.
Ποια έπεται, λοιπόν; Οι περισσότεροι θα δείξουν την Ισπανία. Κάποιοι την Ιταλία. Ομως, οι Γάλλοι κοιτάζουν με αγωνία τη χώρα τους καθώς το χρέος της επιδεινώνεται διαρκώς και χάνει σε ανταγωνιστικότητα έναντι της Γερμανίας! Δεν υπάρχει, βεβαίως, έλλειψη υποψηφίων για το επόμενο σκέλος της ευρωπαϊκής κρίσης εμπιστοσύνης. Η Ισπανία βίωσε μια φούσκα ακινήτων εξίσου διογκωμένη όσο της Ιρλανδίας που έχει διαλύσει το τραπεζικό της σύστημα και έχει από τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα στην Ευρωζώνη. Η Ιταλία έχει ένα δημόσιο χρέος σχεδόν εξίσου υψηλό με της Ελλάδας και μάχεται να αναπτυχθεί από γενέσεως ευρώ. Το ίδιο και η Πορτογαλία. Εν μέσω αυτών, η Γαλλία κατόρθωσε να ξεφύγει από το ραντάρ. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης και παραμένει εύπορη, έστω και αν το ΑΕΠ της αυξήθηκε μόλις κατά 1,6% κατά μέσον όρο την τελευταία εικοσαετία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου