ΠΡΟΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ - Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

Τα τελευταία πέντε χρόνια, η Γερμανία έχει γίνει πανίσχυρη. Από τότε που η Βρετανία έχει οικονομικά προβλήματα, η γερμανική οικονομία προέκυψε ως η μεγαλύτερη με διαφορά οικονομία της Ευρώπης. Αυτονόητα λοιπόν, κάποιοι αναρωτιούνται αν έχουμε ήδη μπει σε μια περίοδο γερμανικής ηγεμονίας. Πρόσφατα, ο Βρετανός θεωρητικός της στρατηγικής Julian Lindley-French, ανέλυσε το γιατί θεωρεί απίθανο ένα τέτοιο ενδεχόμενο, υποστηρίζοντας πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται η Γερμανία να καταστεί ο ηγεμόνας της ΕΕ. Όπως λέει, ο λόγος για την σιγουριά του είναι ότι η Βρετανία ποτέ δεν θα δέχονταν μια γερμανική ηγεσία. Και συνεχίζει, λέγοντας πως οποιαδήποτε απόπειρα του Βερολίνου να αλυσοδέσει το Λονδίνο θα αποτύχει, για τρεις βασικούς λόγους:

Η οικονομική ισχύς της Βρετανίας, ακόμη και μετά την κρίση, θα παραμείνει μεγάλη, και επειδή είναι κυρίως χρηματοπιστωτική και παγκοσμιοποιημένη, η Βρετανία δεν θα επιτρέψει στους Γερμανούς να της ασκήσουν την ίδια πίεση που ασκούν στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, και στην Γαλλία.
Για πολιτικούς και ιστορικούς λόγους, η Βρετανία αποτελεί το πολιτικό αντίβαρο στην Γερμανία. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι Γερμανία, κάτι που σημαίνει ότι μερικές χώρες μέλη της ΕΕ θα σπεύσουν προς το Λονδίνο για ασφάλεια, όταν αισθανθούν δυσβάσταχτη την γερμανική πίεση. Η Βρετανία θα το εκμεταλλευτεί αυτό, και ειδικά στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Η Βρετανία παραμένει στρατιωτικά ισχυρή, σε αντίθεση με την Γερμανία. Από όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, καμία δεν μπορεί να
αναλάβει το είδος των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, που αναλαμβάνει η Βρετανία.  Κανένα άλλο κράτος δεν διαθέτει τόσο ετοιμοπόλεμες και έμπειρες στρατιωτικές δυνάμεις, όπως η Βρετανία. Εδώ και δεκαετίες, οι Βρετανοί στρατιώτες πολεμούν και επιχειρούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Βρετανία διαθέτει ένα «γεωπολιτικό αποτύπωμα», με στρατιωτικές βάσεις ακόμη και στον Ινδικό Ωκεανό, ή στον Νότιο Ατλαντικό.
Σύμφωνα με τον Lindley-French, το Λονδίνο θα πρέπει να ενισχύσει την ευρωπαϊκή του θέση, μέσα από περαιτέρω συνασπισμούς, προκειμένου να αυξήσει την ισχύ του. Έχει δίκιο. Η Βρετανία θα πρέπει να συνάψει στενότερες στρατιωτικές σχέσεις με τη Γαλλία, την Πολωνία, την Ισπανία, την Ολλανδία, και ιδιαίτερα με τις σκανδιναβικές και βαλτικές χώρες. Η Βαλτική είναι μια κρίσιμη περιοχή για τους γεωπολιτικούς στόχους της Βρετανίας. Μαζί με τις κάτω χώρες, και τον μεσογειακό άξονα Γιβραλτάρ-Κύπρου, η Βαλτική αποτελεί έναν από τους πυλώνες της βρετανικής ισχύος. Αν επιτραπεί σε κάποια άλλη χώρα, π.χ. Ρωσία, να ελέγξει την λεκάνη της Βαλτικής, τότε θα απειληθούν η Βόρεια Θάλασσα, και οι υπόλοιπες θαλάσσιες οδοί της Βρετανίας.
Οι μακροπρόθεσμοι δείκτες (γεωπολιτικοί, οικονομικοί, και πολιτισμικοί) δείχνουν πως το μέλλον βρίσκεται στο πλευρό της Βρετανίας. Μέχρι το 2050, θα αποτελεί την πιο πολυπληθή και εύπορη κοινωνία της ΕΕ, εκτός και αν οι Σκοτσέζοι εθνικιστές καταφέρουν να διχοτομήσουν την χώρα, καθιστώντας την Σκοτία μια βρετανική αποικία. Η Βρετανία θα είναι ένας ισχυρός παράγοντας στην Ευρώπη.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Lindley-French, οι Βρετανοί αποκλείεται να σκεφτούν στρατηγικά όσον αφορά στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, επειδή δεν θέλουν να κόψουν τους δεσμούς τους με τις ΗΠΑ. Η δική μου απάντηση είναι πως αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η αδυναμία των ΗΠΑ και της Βρετανίας να αντιληφτούν τι ακριβώς θέλουν, και τι απαιτεί η στενή τους σχέση. Εν ολίγοις, από το τέλος του Β`ΠΠ, η Αμερική, η Αγγλία, και η Γαλλία, αποτελούν τις μεγάλες άγκυρες του δυτικού πολιτισμού. Η στρατιωτική και οικονομική τους δύναμη, υποστηριζόμενη από τα ιδανικά τους (ισονομία, συνταγματικότητα, κλπ) στηρίζει την τρέχουσα ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια τάξη.
Για να διατηρηθεί αυτό το σύστημα, οι χώρες αυτές έπρεπε να εστιάσουν στην καρδιά της Ευρώπης, να αναμορφώσουν την Γερμανία, και να εμποδίσουν την προέλαση της σοβιετικής Ρωσίας. Σήμερα όμως, που η γεωπολιτική καρδιά του κόσμου στρέφεται προς έναν άλλο άξονα, από την Ινδία, μέσω της Κίνας, προς την Ιαπωνία, θα πρέπει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον να μοιράσουν τις σφαίρες επιρροής τους.
Χρειάζεται μια νέα εστίαση. Αφού η Αμερική στρέφεται προς τον Ειρηνικό και την Ασία, η Βρετανία θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ζώνη της Ευρασίας, διασφαλίζοντας την πρόσβαση των Ευρωπαίων στη τροπική ζώνη του Σουέζ, και του Ινδικού Ωκεανού, αλλά και στην παγωμένη ζώνη του Ταλίν (προς το Τόκιο), τον υψηλό δηλαδή Βορρά. Για αυτό και το Λονδίνο θα πρέπει να ασκεί επιρροή στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, μέσα από μια αναμορφωμένη και ενισχυμένη ΕΕ, ώστε να κρατηθούν σε απόσταση οι εχθρικές δυνάμεις, και να αποτραπεί μια οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας, που θα θέσει σε κίνδυνο την δημοκρατική ολοκλήρωση της μετά-ψυχροπολεμικής περιόδου.
Και όσο ενισχύεται η Βρετανία, τόσο θα πρέπει να πλησιάζει την Γερμανία (και την Γαλλία), με σκοπό την απάλειψη των όποιων διαφορών, και την επίτευξη μιας συναίνεσης, που θα εμποδίσει την κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για την Δύση, που θα εγγυάται την διατήρηση της ικανότητας της Ευρώπης να υπερασπιστεί τον εαυτό της σε μια νέα εποχή μεγάλης ισχύος, και που θα διασφαλίζει την προστασία και την ανάπτυξη των ιδανικών της, για χάρη του δυτικού πολιτισμού.

ΠΗΓΗ