Κ. Αλεπού, πριν φας την κότα μου θέλω να διαπραγματευτούμε.
Α. Τι λες ρε κόκορα, τρελάθηκες; Δεν είσαι σε θέση να διαπραγματευτείς. Μπορώ να φάω και τις κότες σου και σένα.
Κ. Πράγματι μπορεί να μας φας, αλλά αυτό θα έχει βαριές συνέπειες και για σένα.
Α. Μη μου λες (ειρωνικά), και γιατί παρακαλώ;
Κ. Αν μας φας, αύριο κιόλας θα μας έχεις χωνέψει. Από μεθαύριο θα ψάχνεις πάλι τι να φας και χειμώνα καιρό δύσκολα, αν όχι αδύνατο, να βρεις κάτι. Έχω να σου κάνω πρόταση που θα ωφελήσει και σένα κι εμάς.
Η Αλεπού συνοφρυώθηκε και σκέφτηκε πως ο κόκορας δεν είχε κι άδικο. Ας ακούσω τι έχει να μου πει και, αν δεν με συμφέρει τους τρώω μετά, συνέχισε τη σκέψη της.
Α. Ακούω την πρότασή σου, αλλά να ξέρεις πως δεν δεσμεύομαι για τίποτα.
Κ. Λοιπόν, δεν θα μας φας αλλά θα έρχεσαι κάθε βδομάδα κι εγώ θα σου δίνω 5 αυγά. Δεν είναι και πολλά αλλά, τουλάχιστον, θα σε κρατάνε και θα σου κόβουν την πείνα. Ταυτόχρονα, θα κοιμάσαι ήσυχη στην τρύπα σου, χωρίς να χρειάζεται να τρέχεις πέρα δώθε στις ερημιές, να εξαντλείσαι και να κινδυνεύεις.
Η αλεπού σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και άρχισε να βρίσκει την ιδέα καλή.
Α. Έχε χάρη που με βρίσκεις στις καλές μου, όμως θα μου δίνεις όχι 5 αλλά 25 αυγά.
Ο κόκορας γέλασε μέσα από το λειρί του, αφού ήδη είχε πετύχει το βασικό σκοπό του να σύρει την αλεπού σε διαπραγματεύσεις. Φυσικά, αν και δεν γνώριζε καλά λογιστικά, ήξερε πως οι 4 κότες ήταν αδύνατο να γεννήσουν 25 αυγά σε μια βδομάδα αλλά καμιά εικοσαριά. Ήταν, όμως, καλός στις διαπραγματεύσεις.
Κ. Αλεπού, τώρα μου φαίνεται πως τρελάθηκες εσύ ή δεν ξέρεις πως εγώ, ως κόκορας, δε γεννάω. Τέλος πάντων, θα σου δίνω 7 αυγά.
Α. Με τίποτα, ούτε να το συζητάς κάτω από 20.
Κ. Αν θες να ψοφήσουν οι κότες μου εντάξει, αλλά έτσι δεν κάνουμε χωριό. Θα σου δίνω 10 και να δούμε τι περικοπές θα κάνω στις κότες.
Α. Με κούρασε αυτή η κουβέντα. Θα μου δίνεις 13 μιας και, όπως σου είπα, με βρίσκεις στις καλές μου.
Κ. Σύμφωνοι. Θέλεις 13 θα σου δώσω 13, αλλά να ξέρεις πως δύσκολα θα τα φέρω βόλτα.
Το deal έκλεισε και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Πέρασε ο Δεκέμβρης κι ο Γενάρης κι ο Φλεβάρης και η συμφωνία τηρείτο στο ακέραιο. Μέχρι που τέλη Μάρτη άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια και παρέσυραν κλαδιά, πέτρες και κοτρόνες που έκλεισαν το άνοιγμα στο κοτέτσι. Όταν ξαναπήγε η αλεπού, ο κόκορας της είπε πως η συμφωνία ήταν μέχρις εδώ. Η αλεπού ρώτησε πότε συμφώνησαν τέτοιο πράγμα κι ο κόκορας της απάντησε. Συμφωνήσαμε τι θα σου δίνω. Δεν συμφωνήσαμε για πόσο καιρό. Η αλεπού σκέφτηκε πως είχε δίκιο αλλά δεν την πείραξε αφού πλέον ήταν άνοιξη.
Ηθικό δίδαγμα (όλοι οι μύθοι έχουν τέτοιο). Η κοινότητα του κοτετσιού είχε απέναντί της ένα ισχυρό αντίπαλο και βρέθηκε σε δεινή θέση. Όλα φαίνονταν χαμένα και το αναπόφευκτο μοιραίο. Όμως, ακόμα και οι κότες μπορούν να επιβιώσουν αν έχουν μπροστάρη ένα κόκορα με διαπραγματευτικές ικανότητες. Περνάω στην κοινωνία των ανθρώπων για μια καταγραφή των αυτονόητων. Η διαπραγμάτευση είναι Επιστήμη και Τέχνη. Ταυτόχρονα, και Επιστήμη και Τέχνη. Διαπραγματευτική δύναμη έχουν όλοι, εκτός αν είναι (όχι κότες αλλά) «κότες». Σε μια διαπραγμάτευση πρέπει να καθιστάς σαφές στον άλλο τις συνέπειες που θα έχει η όποια (αρνητική για σένα) ενέργειά του. Δηλαδή ότι θα έχει κόστος και γι’ αυτόν η τέτοια πράξη του. Σε αντίθετη περίπτωση, ο άλλος σε περνά για «κότα» και τη μια θα σου πάρει το ένα, την άλλη το άλλο. Ταυτόχρονα, θα ανοίξει την όρεξη και σε τρίτους.
Θα μπορούσα να σας αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις ως παραδείγματα. Αρκούμαι σε δύο μόνο ερωτήσεις προς τους πολιτικούς ηγέτες μας. (Φυσικά δεν περιμένω απάντηση).
(1) Ανεξάρτητα της όποιας άποψης έχει ο καθένας για το Μνημόνιο, χάριν της συζήτησης, ας πούμε ότι καλώς το πήραμε. Ο Παπακωνσταντίνου σίγουρα έχει πτυχία Οικονομικών, διδακτορικά και δεν ξέρω τι άλλο. Η ερώτηση. Την ΕΠΙΣΤΗΜΗ της διαπραγμάτευσης πού την έμαθε; Απάντηση: ΠΟΥΘΕΝΑ. Την ΤΕΧΝΗ της διαπραγμάτευσης που την απέκτησε; Απάντηση: ΠΟΥΘΕΝΑ. Πότε άλλοτε στη ζωή του διαπραγματεύτηκε; Απάντηση: ΠΟΤΕ. Παραφράζοντας, λοιπόν, μια απάντηση ενός νομικού θα πω: «Ο διαπραγματευτής πρέπει να κατέχει την Επιστήμη και την Τέχνη της διαπραγμάτευσης. Αν τύχει και ξέρει και λίγα Οικονομικά δεν βλάπτει».
Όταν αρχές του 2010 ο Παπακωνσταντίνου διαπραγματεύτηκε επιτόκιο και χρόνο αποπληρωμής, από ποιο επιτόκιο και ποιο διάστημα ξεκίνησε για να καταλήξει η διαπραγμάτευση εκεί που κατέληξε; Πχ για το χρόνο αποπληρωμής πρότεινε 10 χρόνια οι άλλοι του είπαν 1 χρόνο και κούτσου, κούτσου οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στα τρία χρόνια; Έτσι έγινε; Αστεία πράματα. Όταν, λοιπόν, ο Παπακωνσταντίνου δε διαπραγματεύτηκε καν το χρόνο αποπληρωμής, τότε μήπως εκτός από τις δεδομένα ανύπαρκτες διαπραγματευτικές του ικανότητες πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε και για τις οικονομικές του γνώσεις;
Ένα παιδάκι Δημοτικού (παιδάκι, όχι μεγάλος με απολυτήριο Δημοτικού), αν έπαιρνε δάνειο από μια τράπεζα θα διαπραγματευόταν απείρως καλύτερα, τουλάχιστον τον χρόνο αποπληρωμής. Ξέρει πόσο χαρτζιλίκι παίρνει και μπορεί να κάνει τις τέσσερεις πράξεις προκειμένου να υπολογίσει πόσο χρόνο αποπληρωμής χρειάζεται για να μην καταφύγει στα φανάρια (Προς Θεού δεν έχω κάτι με αυτά τα παιδάκια = Ντροπή της κοινωνίας μας).
(2) Μήπως μπορείτε να μου λύσετε μια απορία; Όταν κάποιος κάνει ιστιοπλοΐα λίγο έξω από το Φάληρο, τα πανιά είναι σε ελληνικό εναέριο χώρο και το σκαρί είναι στα διεθνή ύδατα; Ρωτώ για να ξέρω πώς θα αντιμετωπίσω τα τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα που περιπολούν. Να κάτσω στο κατάστρωμα ή να ανέβω στο κατάρτι και να κρέμομαι από τα πανιά; Θα ρωτούσα ακόμα αν οι διεθνείς συμβάσεις, που μας επιτρέπουν τα 10 ναυτικά μίλια, ισχύουν μόνο αν μας το επιτρέπει ο κόκορας, αλλά ποια «κότα» θα μου απαντούσε; Παρένθεση: Ο Θ. Λάλας από τη ραδιοσυχνότητα του FLΑSH 96, έκανε το εξής αμίμητο. Πήρε τηλέφωνο το Τουρκικό Προξενείο στην Αθήνα ως εκπρόσωπος ενός ναυτικού ομίλου. Αφού τον συνέδεσαν με το υπεύθυνο πρόσωπο, ζήτησε την άδεια να κάνει ο ναυτικός όμιλος (που τάχα εκπροσωπούσε) «διέλευση» για προπόνηση στα ανοικτά του Φαλήρου. Δυστυχώς δεν έχω (για να σας μεταφέρω) το διάλογο που έγινε και δεν ξέρω αν τελικά είναι για γέλια ή για κλάματα η αντιμετώπιση του Λάλα από το Προξενείο. Τελικά του έδωσαν άδεια. Σοβαρά το λέω. ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΑΔΕΙΑ ! Την επόμενη κάποια τούρκικα ΜΜΕ μας χλεύαζαν για το γεγονός. Τόσο μπουνταλάδες είναι, τόσο κάνουν.
Διαχρονικό συμπέρασμα. Το ευτύχημα είναι πως οι διπλωμάτες μας και το διπλωματικό μας «think tank» είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Το δυστύχημα είναι πως τις «δουλειές» τις κάνει ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του (στην καλύτερη περίπτωση) ή το κομματικό επιτελείο (στη χειρότερη περίπτωση).
Πάντως, οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίζονται. Οι «διαπραγματεύσεις», όχι οι Διαπραγματεύσεις. Όσο για τις κότες, στο κοτέτσι κοντεύουν να μείνουν μόνο τα πούπουλα, οπότε πάπαλα.
Χρήστος Γιαννίμπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου