του William Mallinson*Τα χρόνια της οθωμανικής κατοχής στην Ελλάδα, κληροδότησαν μία κάποια έλλειψη διαφάνειας και μία υπερπληθώρα διαφθοράς στην διοίκηση της χώρας, καθώς και μία νωθρή, δουλοπρεπή στάση έναντι κάθε μορφής δράσεως, χαρακτηριστικά που εξακολουθούν να υπάρχουν υπό μορφήν μερικών ισχυρών οικογενειών και της εμπλοκής τους στην πολιτική και τις επιχειρήσεις. Η συμμετοχή της Ελλάδος στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, δεν μοιάζει να βελτίωσε και πολύ τα πράγματα, όπως άλλωστε καταδεικνύει και η τρέχουσα επικίνδυνη συγκυρία, με την οποία θα ασχοληθούμε εντός ολίγου.
Υπό τον Οθωμανικό ζυγό, η Ελλάδα λίμνασε άσχημα αλλά εν γένει χωρίς απρόοπτα, αν εξαιρέσει κανείς το περιστασιακό μακελειό –οι Οθωμανοί δεν ήταν δα και φημισμένοι για τον ανθρωπισμό τους. Αλλά όσο εισέπρατταν τους συχνά εξωφρενικούς φόρους τους, σε γενικές γραμμές δεν ανακατεύονταν και ιδιαιτέρως στην πολιτιστική ζωή των Ελλήνων. Σήμερα, για πρώτη φορά έκτοτε, ο μέσος Έλληνας βλέπει την ίδια του την καθημερινότητα να απειλείται από κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως νέο-οθωμανική κλεπτοκρατία, ήτοι την κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτός ο μέσος Έλληνας είναι εύκολος στόχος: ο
δημόσιος υπάλληλος, ο μισθός του οποίου είναι εντελώς διαφανής και ταυτοχρόνως διαβόητα χαμηλός. Επί παραδείγματι, ένας νέος αστυνομικός παίρνει περίπου 700 ευρώ καθαρά, ενώ ο βουλευτής παίρνει τα δεκαπλάσια. Στην σαφώς πλουσιότερη Βρετανία, ο βουλευτής πληρώνεται περίπου τα μισά από τον Έλληνα ομόλογό του και περίπου δυόμιση φορές τον μισθό του νεοδιόριστου αστυνομικού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αν η Ελλάδα είχε τον ίδιο αριθμό βουλευτών ανά κάτοικο της χώρας με την Βρετανία, τότε τα έδρανα του Κοινοβουλίου θα έπρεπε να είναι κάπου 110. Κάτι δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά εδώ πέρα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο βασικό μας θέμα: την κλοπή. Το 2002, μια χούφτα τραπεζίτες από την Goldman Sachs ήρθαν, στην Ελλάδα και πούλησαν τις υπηρεσίες τους στην κυβέρνηση του Κωστάκη του Τάπερμαν (επίσης γνωστού και ως Σημίτη), εξηγώντας του με ποιον νομικίστικο τρόπο θα μπορούσε να περιφρονήσει τους κανονισμούς της ΕΕ και να δανειστεί μαύρο χρήμα κοροϊδεύοντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, χρησιμοποιώντας τα –διαβόητα πλέον- παράγωγα. Όταν αυτά τα παράγωγα «ωριμάσουν», η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να πληρώσει περισσότερους τόκους απ’ ό,τι είχε διαπραγματευθεί.
Βασικά, η κυβέρνηση υποθήκευσε το μέλλον, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να προωθήσει τα συμφέροντά της καθώς κι εκείνα των ολίγων επιχειρηματιών οι οποίοι διαχειρίζονται την ελληνική οικονομία για ίδιον κέρδος. Αντί να διώκει –όπως ο Πούτιν- τους διαφόρους εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες οι οποίοι ενεπλάκησαν σε εκείνη και τις μετέπειτα συμφωνίες, η νέο-οθωμανική κλεπτοκρατία στραγγαλίζει τις ζωές των χαμηλόμισθων, περικόπτοντας δραματικά τις αποδοχές τους.
Πολλοί από αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους, η πλειονότητα των οποίων είναι σκληρά εργαζόμενοι αξιοπρεπείς άνθρωποι, δεν θα έχουν άλλη λύση από το να δανειστούν από τις τράπεζες ή ακόμη και από τοκογλύφους, που στο τέλος θα στήσουν και πανηγύρι. Η κατάστασή τους είναι τόσο κρίσιμη που η οργή ως απότοκο της απελπισίας θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε τέτοιες τεράστιες κινητοποιήσεις και καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που θα έκαναν τις συνηθισμένες διαδηλώσεις να μοιάζουν με προσκοπίνες σε Κυριακάτικο πικ-νικ. Ορισμένοι διανοούμενοι, συνήθως του αντιεξουσιαστικού χώρου, φτάνουν μέχρι του σημείου να μνημονεύουν τις καλύτερες μέρες της χούντας. Ορισμένοι εκ των πιο μορφωμένων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων επίσης αρχίζουν να αισθάνονται έντονη απογοήτευση. Στο κάτω-κάτω, αφού έχουν αφιερώσει τις ζωές τους στην υπεράσπιση των ελληνικών συνόρων εναντίον μιας επιθετικής τουρκικής στρατιωτικής μηχανής, θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικό για εκείνους να βλέπουν τη ζωή του ελληνικού λαού να υφίσταται επίθεση εκ των έσω, από μία νεοτουρκική διοίκηση με έδρα την Ελλάδα, λόγω άμετρης απληστίας.
Άλλη μία πτυχή αυτού του επικίνδυνου καζανιού που βράζει είναι ο ακραίος εθνικισμός στον οποίον έχουν επιδοθεί οι Γερμανοί, ιδίως δια μέσου των ΜΜΕ τους, ο οποίος –φυσικά- έχει ως αποτέλεσμα μία κατανοητή ελληνική αντίδραση. Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι το εξώφυλλο του περιοδικού Focus, με το πασίγνωστο άγαλμα να κάνει άσεμνες χειρονομίες. Ένας πιο ευφάνταστος Γερμανός ίσως να χρησιμοποιούσε μία μύτη σε στυλ Πινόκιο, η οποία θα ήταν πιο ευθύς και λιγότερο προσβλητικός τρόπος σχολιασμού και θα είχε και μία δόση χιούμορ. Αλλά, πάλι, οι Γερμανοί δεν φημίζονται ούτε για την φαντασία ούτε και για το χιούμορ τους. Ούτε διαθέτουν κάτι έστω και μακράν συγκρίσιμο με την πλούσια ιστορική κληρονομιά της Ελλάδος, την οποία και φαίνεται ότι ζηλεύουν.
Οι πλέον πολιτισμένοι Γάλλοι ουδέποτε θα έκαναν κάτι τόσο χονδροειδές. Πάνε πια οι εποχές του Γκαίτε, του Σίλλερ και του Μπετόβεν (ο Μότσαρτ δεν ήταν καν Γερμανός), οι οποίοι, υπενθυμίζω, διέπρεπαν πολύ πριν την ένωση της Γερμανίας το 1871. Πέρα από τον πολιτισμικό χουλιγκανισμό της, η Γερμανία επιδεικνύει επίσης και μια μεγάλη δόση υποκρισίας, επωφελούμενη των δεινών της Ελλάδος και αναζωπυρώνοντάς τα: η Siemens πιάστηκε προσφάτως με τα παντελόνια κατεβασμένα, στην υπόθεση με τις δωροδοκίες πρωτοκλασάτων Ελλήνων πολιτικών και άλλων.
Σε γενικότερο επίπεδο, οι ΗΠΑ κατηγόρησαν την Daimler ότι δωροδοκούσε 22 κυβερνήσεις. Και μετά έχουμε και το σκάνδαλο Κολ, στο οποίο εκατοντάδες εκατομμυρίων καταβάλλονταν κρυφίως στον τότε Χριστιανοδημοκράτη Καγκελάριο. Έτσι, βασικά, οι Γερμανοί μοιάζουν να απεκδύονται τη δουλοπρέπειά τους και να αρχίζουν να συμπεριφέρονται με αλαζονεία, όπως έχουν ξανακάνει και στο παρελθόν. Ο λοβοτομημένος οικονομικός γίγαντας αρχίζει να αντικαθιστά το πασίγνωστο Angst του με επιθετικότητα. Ο μοναδικός στόχος της Μέρκελ, αυτής της τευτονικής χελώνας, μοιάζει να είναι η περεταίρω υποτίμηση του ευρώ, ώστε να ενισχυθούν επιπλέον οι ήδη τεράστιες εξαγωγές της Γερμανίας. Και πέραν όλων αυτών, αναπαράγουν και την πολιτική του Χίτλερ, εξαγοράζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, προφανώς δωροδοκώντας ασταμάτητα. Με το ευρώ αποδυναμωμένο, οι δωροδοκίες θα τους στοιχίσουν λιγότερο. Η τωρινή τους συμπεριφορά μου θυμίζει ένα ολλανδικό ποίημα του 17ου αιώνα που λέει:
Κι όταν ο Γερμαναράς είναι φτωχός και γυμνός,
Η γλώσσα του είναι πολύ ταπεινή και μετρημένη
Αλλά όταν πάρει αξιώματα,
Κάνει κακό στον Θεό και τον Άνθρωπο.
Ναι, οι Έλληνες είπαν ψέμματα και κορόιδεψαν, όπως άλλωστε και οι Γερμανοί, και η νεο-οθωμανική κλεπτοκρατία κινδυνεύει να καταρρεύσει, κάτι που είναι μάλλον καλό πράγμα. Αλλά ας θυμόμαστε ότι οι Γερμανοί είναι κάθε άλλο παρά άγιοι…
Δρ. Ιστορίας, καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου, πρ. διπλωμάτης στο βρετανικό ΥΠΕΞ
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου