Μεγάλη συζήτηση γίνεται τις τελευταίες εβδομάδες στο διεθνή και ελληνικό τύπο για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Η συζήτηση αναλώνεται στο εάν είναι πιθανή ή όχι η αναδιάρθρωση, ποιοι τη θέλουν και ποιοί όχι, τι θα σημαίνει για τους δανειστές, τη χώρα, τις τράπεζες, τα ταμεία, τους πολίτες.
Η συζήτηση όμως δεν επεκτείνεται στα αίτια της επαπειλούμενης εξέλιξης. Γιατί φτάσαμε εδώ και μάλιστα τόσο γρήγορα; Γιατί σχεδόν όλοι στο εξωτερικό προεξοφλούν την αδυναμία της χώρας να
ανταποκριθεί στην εξυπηρέτηση του χρέους της;
Την απάντηση σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα πολλοί την αποφεύγουν, εάν δεν την κρύβουν κιόλας. Γιατί η απάντηση σημαίνει ομολογία και παραδοχή ότι η συνταγή, που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα είναι λάθος. Και οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: αντί να εφαρμόσουμε με μεγαλύτερη επιμονή και αποφασιστικότητα τη συνταγή της τρόικας, όπως προτείνουν κάποιοι, πρέπει να ψάξουμε άλλο δρόμο, εντελώς διαφορετικό, από αυτόν, που μας οδήγησε εδώ.
Η συζήτηση για αναδιάρθρωση δεν είναι αποτέλεσμα των επιδιώξεων κάποιων κερδοσκόπων, ούτε είναι στον αέρα, έτσι για να γίνεται κουβέντα.
Φτάσαμε ένα βήμα πριν την αναδιάρθρωση γιατί το μνημόνιο απέτυχε. Η τρόικα μας υποσχέθηκε – γι’ αυτό και πληρώθηκε καλά για τις υπηρεσίες της ή μας δάνεισε με υπέρογκο επιτόκιο, εξασφαλίζοντας κέρδη στους δανειστές μας – ότι τα δεινά της ελληνικής οικονομίας θα διορθώνονταν με τη συνταγή, που μας ανάγκασε να εφαρμόσουμε: Φόροι, που θα γέμιζαν τα κρατικά ταμεία, δημοσιονομική προσαρμογή, μείωση μισθών και συντάξεων, που θα εξυγίαναν τις δαπάνες, διαρθρωτικές αλλαγές, όπως απελευθέρωση επαγγελμάτων, που θα εκτίνασσαν το ΑΕΠ και άλλα τέτοια. Μας υπόσχονταν ότι μετά από μία περίοδο ύφεσης θα έρχονταν η ανάπτυξη. Ότι η διάλυση των εργασιακών σχέσεων θα έκανε την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο. Ότι η μείωση των τιμών θα έφερνε σμήνη τουριστών. Ότι ο πληθωρισμός θα ελεγχόταν. Ότι η απασχόληση από κάποιο σημείο και μετά θα αυξάνονταν. Ότι η εκτίναξη του χρέους θα έφτανε μόνο στο 150% το 2014 και θα ήταν ελεγχόμενο φαινόμενο χωρίς επιπτώσεις.
Ότι η Ελλάδα θα έβγαινε στις αγορές το 2011 και θα δανείζονταν με λογικούς όρους.
Τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να έχει νόημα πλέον. Γι’ αλλού κινήσαμε και αλλού βρισκόμαστε. Όλες οι οδηγίες τηρήθηκαν στο ακέραιο. Η συνταγή εφαρμόστηκε, στο βαθμό φυσικά, που ήταν εφαρμόσιμη. Κι όμως το αποτέλεσμα είναι εντελώς διαφορετικό. Η συνταγή αποδείχθηκε λανθασμένη, καταστροφική και αδιέξοδη.
Θα το πει κανείς αυτό; Θα το επισημάνει στην τρόικα; Και θα λάβει τα ενδεικνυόμενα μέτρα; Τα πράγματα είναι απλά: Όταν μία συνταγή δεν έχει αποτέλεσμα την αλλάζεις. Δεν αυξάνεις τη δοσολογία των λάθος φαρμάκων. Αλλάζεις τα φάρμακα.
Γιατί η επιμονή στη λάθος συνταγή, όπως αποδεικνύει το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2012 – 2015, είναι η συνέχιση του λάθος δρόμου. Νέοι φόροι, νέες περικοπές.
Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι εάν πουληθούν μερικές δημόσιες επιχειρήσεις και εξοικονομηθούν μερικά δις ευρώ θα λυθεί το πρόβλημα του χρέους και της ελληνικής οικονομίας; Προφανώς όχι.
Ότι εάν πουληθεί η ΔΕΗ, όσο προκλητικά κι αν είναι κάποια συνδικαλιστικά προνόμια, (που όντως πρέπει να αλλάξουν) θα σωθεί η χώρα ή θα βελτιωθεί η αγορά ενέργειας, από την είσοδο μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων; Σοβαροί να είμαστε…
Πιστεύει άραγε κανείς ότι εάν συνεχιστεί η επιβολή νέων φόρων, αυτό θα αυξήσει τα έσοδα του κράτους; Προφανώς όχι.
Είναι άλλο πράγμα η πάταξη της φοροδιαφυγής και η φορολογική δικαιοσύνη από την καταιγίδα φόρων κατά των αδυνάτων.
Πιστεύει άραγε κανείς στα σοβαρά ότι εάν περικοπούν κάποιοι μισθοί στο δημόσιο αυτό θα φέρει εξυγίανση στα δημοσιονομικά; Ούτε γι’ αστείο.
Είναι άλλο πράγμα η δικαιοσύνη και η λογική στις αμοιβές στο δημόσιο με το ενιαίο μισθολόγιο και τον περιορισμό των προσλήψεων και άλλο, αυτό, που εφαρμόζεται με τη συνταγή του μνημονίου.
Είναι άλλο πράγμα ο περιορισμός τη δημόσιας σπατάλης, που προκλητικά συνεχίζεται σε πολλούς τομείς και σε όφελος κάποιων και άλλο η μείωση του μισθολογικού κόστους, που είναι ο εύκολος, αλλά αναποτελεσματικό δρόμος, όσο κι αν σε ορισμένα σημεία πρέπει να γίνει.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα: Το αδιέξοδο της αναδιάρθρωσης το φέρνει το μνημόνιο και η τρόικα. Ώστε υπό την απειλή της αναδιάρθρωσης ή την ελπίδα της αποφυγής της να επιτευχθούν οι μείζονες στόχοι της κρίσης χρέους:
* Γεωστρατηγικός και πολιτικός έλεγχος της Ελλάδας, με πλήρη κηδεμονία από ξένα κέντρα και με δεδομένο ότι ο ρόλος της χώρας στην ευρύτερη περιοχή είναι πάντα και ειδικά τώρα, με την έξαρση της αραβικής κρίσης, σημαντικός. Οδεύουμε ολοταχώς προς ολοκληρωτική κηδεμονία.
* Πλήρης έλεγχος της ελληνικής οικονομίας, με όσο ενδιαφέρον έχει αυτό για τους ξένους επενδυτές σε διάφορους τομείς.
* Νέο κοινωνικό, οικονομικό και εργασιακό περιβάλλον, με όσο ενδιαφέρον έχει αυτό για τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
* Αξιοποίηση της «ελληνικής τραγωδίας» προς «παραδειγματισμό» για άλλους λαούς, που ίσως θέλουν αντισταθούν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και εξακολουθούν να θέλγονται από το μεταπολεμικό κράτος της κοινωνικής πρόνοιας.
* Χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως πολιορκητικό κριό στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης, για κάθε είδους επιδιώξεις σε βάρος του ευρώ και σε άλλα κερδοσκοπικά παιχνίδια.
.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου