Μαθηματικά κομμωτηρίου

Η S&P, διαβάσαμε προχθές, ότι δίνει πιθανότητες 1 στα 3 να γίνει μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Προσωπικά δεν ξέρω από πού έβγαλε αυτές τις πιθανότητες, αλλά είναι πολύ επιεικείς μαζί μας αγαπητέ αναγνώστη. Οι δικές μου οι πιθανότητες κάνουν λόγο για 99 στα 100!
Το άλλο που μας είπε ο καλός οίκος είναι ότι σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, οι ομολογιούχοι θα πρέπει να παραιτηθούν από το 50%-70% των απαιτήσεων τους.
(Σημ1: Για όσους δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να παραιτηθούν οι ομολογιούχοι από τις απαιτήσεις τους, σημαίνει ότι θα μας χαρίσουν λεφτά.)
Εδώ να πω ότι συμφωνώ με τον καλό οίκο, καθώς ως γνωστό οι δικές μου οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 50%.
Πλην όμως θα πρέπει να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις.
Αν και το έχω ξαναπεί, θα το ξαναπώ, διότι για κάποιο παράξενο λόγο ορισμένοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν.
Το όποιο κούρεμα (εθελούσιο βέβαια) θα γίνει μόνο σε παλιά ομόλογα και όχι στο διακρατικό χρέος της ΕΕ ή στο χρέος του ΔΝΤ. Με λίγα λόγια, το πακέτο των 110 δισ. (αν προλάβουμε να το εξαντλήσουμε) θα μείνει ανέπαφο. Αυτό σημαίνει ότι το κούρεμα θα πρέπει να γίνει στους υπολοίπους (όπως έχω τονίσει σε άλλα posts).
(Σημ2: Η αναδιάρθρωση είναι μονο το 50% των προβλημάτων μας. Το άλλο μισό έχει να κάνει με την αναδιάρθρωση της οικονομίας καθώς και αλλαγή νοοτροπίας που είναι άλλη κουβέντα).
Και ναι μεν λέω για κούρεμα (εθελούσιο πάντα) περί του 50%, αλλά τούτο αν γίνει σήμερα (να μην πω χτες) και όχι το 2013. Τούτο για τον απλό λογο:
Η Ελλάδα για να μπορεί να είναι ταμειακά βιώσιμη, θα πρέπει ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ να πέσει κάτω από το 80%, να μην πω κάτω από το 60%. Αλλά ας πάρουμε το 80% σαν παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι το 2013 το χρέος θα είναι περί των 360 δισ. και ας υποθέσουμε ότι τότε θα είμαστε στο 160% χρέος επί του ΑΕΠ.
Για να φτάσουμε σε επίπεδα χρέος περί του 80% του ΑΕΠ, πάει να πει ότι θα πρέπει να μας χαρίσουν (εθελούσια πάντα) περίπου τα μισά, ή, περίπου 180 δισ.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι τα 110 δισ. θα πρέπει πληρωθούν στο ακέραιο και δεν μπορεί να γίνει κούρεμα σε αυτά. Άρα τα 180 δισ. θα πρέπει να κουρευτούν (εθελούσια πάντα) από τους υπολοίπους.
Έχουμε και λέμε:
360 – 110 = 250 δισ. που θα έχει στα χέρια της καθαρά η αγορά πλην της τρόικας (ΕΕ και ΔΝΤ).
Αυτό πάει να πει ότι τα 180 δισ. που πρέπει να κουρευτούν θα προέλθουν αποκλειστικά από αυτό το ποσό.
Άρα, (180/250)*100 = 72%. Πολύ σωστά δηλαδή υπολογίζει η S&P ότι το κούρεμα (εθελούσιο πάντα) μπορεί να φτάσει και έως 70%.
Συμπέρασμα: Αν γίνει η αναδιάρθρωση σήμερα, το κούρεμα θα είναι λίγο πάνω από το 50%. Αν όμως γίνει το 2013, για να καταστούμε βιώσιμοι και νa μην έχουμε ξανά πρόβλημα (για πολλά χρόνια τουλάχιστον), θα πρέπει το κούρεμα να είναι περίπου στο 70%.
Μην με παρεξηγείτε αγαπητέ αναγνώστη, όλα αυτά είναι θεωρητικά και μπορούν να γίνουν μόνο αν οι φίλοι και σύμμαχοι μας, “εθελούσια πάντα”, αποφασίσουν να παραιτηθούν από τις απαιτήσεις τους.
Αλλά μόνο αν παραιτηθούν από αυτές τις απαιτήσεις μπορούμε να γίνουμε βιώσιμοι (με λίγη προσπάθεια ακόμα) και δεν θα χρειαστούν να μας νταντεύουν για τα επόμενα 30 χρόνια.
Για τα συνταξιοδοτικά μας ταμεία τα έχουμε ξαναπεί, δεν υπάρχει θέμα (δεν εξαρτώνται έτσι και αλλιώς από τα πόσα ομολογά έχει ή δεν έχει το ΙΚΑ) και για το τραπεζικό σύστημα επίσης έχουμε τονίσει, ότι μπορεί να ανακεφαλαιοποιηθεί με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες (οι μηχανισμοί και τα εργαλεία είναι διαθέσιμα). Το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση εκ μέρους της Ευρώπης.
Θα δούμε αυτή την πολιτική βούληση άραγε; Άγνωστο, αλλά οι πιθανότητες είναι υπέρ μας, λαμβάνοντας υπόψη το πόσο συχνά πλέον ακούμε την λέξη αναδιάρθρωση και πόσες φορές διαψεύδεται καθημερινά για το ότι δεν θα γίνει, σε σχέση με την ίδια περίοδο πριν μερικούς μήνες.
(Σημ 3: Στο μεταξύ χτες τα spreads σκαρφάλωσαν κατά 35 μονάδες περίπου και πλησιάζουν πλέον το ψυχολογικό όριο των 1000 μονάδων. Ορισμένοι ίσως νομίζουν ότι δεν σημαίνει τίποτα αυτή η εξέλιξη, καθώς οι αγορές θα κανουν αυτό που θέλουν να κάνουν. Πλην όμως είναι ένα μήνυμα προς την Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία ότι όλα αυτά τα τερτίπια που σκαρώνουν δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα και ότι η αγορά δεν βλέπει φως στο ευρωπαϊκό πρόβλημα του sovereign debt (κρατικό χρέος), όπως δεν βλέπω ούτε εγώ. Οι απαντήσεις βέβαια βρίσκονται στη χρήση της κεντρικής τράπεζες, αλλά ορισμένοι άλλοι ανησυχούν για την αξία του Ευρώ. Να δούμε ποιος θα κερδίσει στο τέλος...).

Γιώργος Καισάριος