Η «άγνωστη» παράμετρος της Οικονομίας

Γράφει ο Βοστινιώτης Παναγιώτης
Οικονομολόγος

Η τραγωδία, με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι, ότι
ψάχνουμε για «εθνική» λύση σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ξεχωριστή για κάθε
χώρα λύση.
Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι δεν ψάχνουμε τη λύση εκεί
που πρέπει, στον τόπο και το χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας (δηλαδή
στις Επιχειρήσεις, στα Εργοστάσια κλπ), εκεί που βγαίνουν τα υλικά
αγαθά, ο πλούτος της κάθε κοινωνίας αλλά την ψάχνουμε όσο γίνεται πιο
μακριά. (σε Χρηματιστήρια, Τράπεζες. και σε παρόμοια «αγαθοεργά»
Ιδρύματα, ακόμη και σε Εκκλησίες). Η περίπτωση θυμίζει εκείνο το
ανέκδοτο που ένας μεθυσμένος, έψαχνε ένα βράδυ, να βρει τα κλειδιά του
σπιτιού του όχι εκεί που τα είχε χάσει αλλά κάτω από μια κολόνα
φωτισμού, γιατί εκεί είχε φως.Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να
ψάξουμε τη λύση (λέμε ακόμη μια φορά), στον τόπο και στο χρόνο (process)
της παραγωγικής διαδικασίας.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Έχουμε μια επιχείρηση, οποιαδήποτε, μικρή, μεγάλη, ιδιωτική, συνεταιριστική,
εμπορική, βιομηχανική, γεωργική, κτηνοτροφική, οποιασδήποτε μορφής
επιχείρηση
Ας πούμε ότι η επιχείρηση αυτή ξεκινάει την δραστηριότητα της την πρώτη Ιανουαρίου τρέχοντος έτους. Όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος έτσι και ο επιχειρηματίας μας, παίρνει χαρτί και πέννα
και κάθεται και γράφει:.

- Θα
χρειαστώ τόσα για ενοίκιο, τόσα για μισθούς, τόσα ασφάλιστρα, τόσα για
πρώτες ύλες, τόσα για εξοπλισμό, μηχανήματα, αυτοκίνητα κλπ. Οι πάντες
πρέπει να πληρωθούν σε μια ορισμένη εκ των προτέρων χρονική στιγμή, ένα
συγκεκριμένο ποσό.

Όλα τα έχει υπολογίσει ο άνθρωπος μας, όλες τις παραμέτρους όπως λέμε εκτός: ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ!
Δεν έχει υπολογίσει εκ των προτέρων πόσα πρέπει να πληρώσει σαν φόρο στο
κράτος. Την φορολογική του υποχρέωση δηλαδή. Σε ένα κράτος που εκ των
προτέρων, του έχει εξασφαλίσει τα πάντα (τον χωροφύλακα, τον παπά, τον
γιατρό, τον δάσκαλο, τον δικαστή, τον εφοριακό κλπ).                                                                      Αυτήν την σημαντικότατη προς το κράτος (προς την κοινωνία γενικότερα) υποχρέωση θα την ξεπληρώσει λέει μόνο αν θα έχει κέρδη!!! Όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα: Το κράτος προκαταβάλει τις υπηρεσίες του στον επιχειρηματία αλλά θα εισπράξει για
αυτήν την προσφορά την αμοιβή του, δηλαδή την φορολογία, μόνο εάν η επιχείρηση θα έχει κέρδη!
Σκεφτείτε πόσο παράλογο θα ήταν αν επιχειρηματίας μας έλεγε το ίδιο και στους προμηθευτές του, στις τράπεζες, στους εργαζομένους ότι θα τους πληρώσει μόνο αν έχει κέρδη.                                  Στην σημερινή, πραγματική οικονομία, αυτή η σημαντική αυτή παράμετρος, είναι
άγνωστη (κάτι σαν ταμπού ίσως) και μπορεί να παραμένει άγνωστη όσο οι
περιστάσεις το επιβάλλουν η το επιτρέπουν. Αυτή είναι μια από τις
μεγαλύτερες αντιφάσεις της παγκόσμιας οικονομίας. Από εδώ ξεκινούν όλα
τα προβλήματα.

Γιατί δέχεται το κράτος αυτήν την αντίφαση;

Πρώτη βλακώδης απάντηση είναι ότι έτσι το βρήκαμε από τους πατεράδες μας και από τους παππούδες μας.

Δεύτερη εξήγηση
είναι ότι το κράτος αδυνατεί (και εδώ έχει δίκιο), αδυνατεί να
υπολογίσει, να προσδιορίσει εκ των προτέρων το ύψος του ποσού που πρέπει
να απαιτήσει από τον επιχειρηματία, δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα καμιά
μέθοδο, κανένα τρόπο υπολογισμού του ποσού, και λέει:

- Αστον θα μας πληρώσει όταν με το καλό βγάλει τα πρώτα κέρδη… 10, 20, 30 τοις εκατό.                  Από την άλλη μεριά αυτό βολεύει κάλλιστα και τον επιχειρηματία.                                                      Δεν είναι μικρό πράγμα για τον επιχειρηματία να ξεκινάει στην αρχή της
χρονιάς χωρίς να χρειαστεί να υπολογίσει εκ των προτέρων, μια
σημαντικότατη για όλη την κοινωνία παράμετρο, την παράμετρο της
φορολογίας.

Τρίτο: Αν το κράτος βρει τρόπο να υπολογίσει εκ των προτέρων το ύψος του ποσού που
πρέπει να πληρώσει σαν φόρο, τότε αυτό σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας μας
όσα κέρδη παραπάνω βγάλει σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, αυτά θα
είναι δικά του. Δεν θα έχει το ηθικό δικαίωμα, κανένα κράτος, κανένας
θεός, να τρέχει από πίσω σαν ζηλιάρικο κοπρόσκυλο να ζητάει δεύτερη φορά
τα ποσοστά του, 10, 20,30 τοις εκατό επί των καθαρών κερδών.

Βρισκόμαστε όπως γίνεται αντιληπτό σε μια τερατώδη πλάνη: Και το κράτος πιστεύει
ότι βγαίνει κερδισμένο και ο επιχειρηματίας επίσης.

Η αλήθεια είναι ότι βγαίνουν και οι δυο χαμένοι.

Και αυτό το δείχνει καλύτερα η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση: Είναι
και οι δυο χαμένοι. και το κράτος και ο επιχειρηματίας.
Έρχεται το κράτος τώρα κατόπιν εορτής, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό με κάτι
περαιώσεις, με κάτι ΦΠΑ, ΧΠΑ, και ΨΠΑ με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας,
τα κυβικά του αυτοκινήτου μας, την κληρονομιά των γονέων μας, με την
φορολογία ακόμη και των δωρεών προς τα παιδικά χωριά S.O.S και με ότι
άλλο μπορεί να συλλάβει η διεστραμμένη φαντασία διαφόρων οικονομολόγων,
να μειώσει λέει τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.                                                               Έρχονται από την άλλη οι επιχειρηματίες και αυτοί κατόπιν εορτής να
διαμαρτυρηθούν για φοροεπιδρομή, για στέγνωμα της Αγοράς, για έλλειψη
ρευστού και με αρκετά άλλα νερόβραστα επιχειρήματα να υπερασπιστούν με
την σειρά τους και αυτοί το δίκιο τους.

Ας το πούμε ακόμη μια φορά: Αν δεν απομακρυνθούμε από τις ιδεολογικές μας
ακτές δεν πρόκειται να δούμε νέους ορίζοντες, δεν πρόκειται ποτέ να
φθάσουμε στον νέο κόσμο! Και ο νέος κόσμος είναι νέες μορφές
ιδιοκτησίας, με ένα νέο φορολογικό σύστημα, που θα καθορίζει εκ των
προτέρων την φορολογία των επιχειρήσεων όχι ανάλογα με τα έσοδα τα έξοδα
τα καθαρά κέρδη αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια
επιχείρηση. Τότε μόνο η άγνωστη παράμετρος της Οικονομίας δεν θα είναι
πλέον άγνωστη. (βλέπε: vostiniotismos.blogspot.com “Το κράτος και το φορολογικό εφάπαξ”).              Τότε μόνο θα απελευθερωθούν τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις.                                                     Όπως όταν με ένα σεισμό καταρρεύσουν όλα τα κτίρια μιας χώρας τότε υπεύθυνοι
είναι οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί που τα φτιάξανε έτσι και με μια
κατάρρευση του οικονομικού συστήματος υπεύθυνοι είναι οι οικονομολόγοι
που το φτιάξανε.Μερικοί από αυτούς αντί να αναλάβουν τις ευθύνες
τους, έχουν αναλάβει τον πιο απαίσιο ρόλο, να εξηγούν από τα κανάλια
και τις εφημερίδες στα εκατομμύρια των αθλίων, ότι η φτώχεια , η
μιζέρια, τα χρέη , η ανεργία , η πείνα είναι κάτι τελείως το φυσιολογικό
σ αυτή τη ζωή. Καλά που δεν μας λένε ότι εμείς θα ζήσουμε την άλλη ζωή
καλά.