Πόσο τυχαία είναι τα σκάνδαλα και οι διαρροές περί υποκλοπών;

 Πόσο τυχαία είναι τα σκάνδαλα και οι διαρροές περί υποκλοπών;

ΟΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ

ΟΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΙ ΦΩΣΤΗΡΕΣ

“Το ΔΝΤ διογκώνει και παραποιεί τα στατιστικά στοιχεία, με ολέθριες επιπτώσεις για τις χώρες που εισβάλλει – ενώ επινοεί, κυριολεκτικά από το πουθενά, ένα συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, μέσω των ελλειμμάτων. Το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ, στο σύνολο του, είναι μία μορφή μαζικών βασανιστηρίων, με ολόκληρους λαούς να ουρλιάζουν από τον πόνο και να υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας, τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι – ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας. Όμως, εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα – τόσο περισσότερα, όσο υποτάσσονται και δεν αντιδρούν” (πρώην στέλεχος του ΔΝΤ).

Άρθρο

Όλο και πιο συχνά αναρωτιέται κανείς, εάν πραγματικά είμαστε όλοι Έλληνες –  ειδικά όσον αφορά τους πολιτικούς, από φυλετικής κυρίως πλευράς και χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας.

Διαφορετικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοηθεί, γιατί γίνονται τόσο μεγάλες προσπάθειες μεταφοράς των ευθυνών της χρεοκοπίας της πατρίδας μας από την πολιτική στους Πολίτες, γιατί «θεοποιούνται» τα μνημόνια από ορισμένους υπουργούς της κυβέρνησης, γιατί «υμνούνται» οι μπράβοι των τοκογλύφων (ΔΝΤ), καθώς επίσης γιατί περισσεύουν οι υποκλίσεις απέναντι στις Η.Π.Α. – εναλλακτικά, ανάλογα με το «που φυσάει ο άνεμος», στη Γερμανία.

Εκτός αυτού, γιατί δεν αναζητούνται οι υπαρκτές λύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, με δικά μας μέσα. Περαιτέρω, για ποιο λόγο όλες οι προσπάθειες επικεντρώνονται στα «κουτοπόνηρα τεχνάσματα» για την αποφυγή της πληρωμής του χρέους - όταν οι βασικές, οι πολύ μεγάλες  ασθένειες της πατρίδας μας, είναι η ανεργία και η ύφεση.

Τέλος, γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια έχει μεταβληθεί σε ένα ολοφάνερο «φυλετικό σύμπλεγμα κατωτερότητας» – μια ασθένεια που θα μπορούσε να «προσβάλλει», να μολύνει δηλαδή κάποιους «παρείσακτους» στη χώρα, αλλά όχι τους πραγματικούς Έλληνες.

Συνεχίζοντας, η τοποθέτηση της συγκυβέρνησης, όσον αφορά την «υπαγωγή» της χώρας μας στην Τρόικα, καθώς επίσης στα μνημόνια που ακολούθησαν (μέσω ορισμένων υπουργών της, οι οποίοι έχουν δυστυχώς ελάχιστη σχέση με τα οικονομικά), είναι σε γενικές γραμμές η εξής:

“Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 – έχοντας έλλειμμα της τάξης των 35 δις €. Αυτό δεν οφείλεται στις κυβερνήσεις, αλλά στους ίδιους τους Έλληνες – οι οποίοι από το 2000 και μετά, επειδή η χώρα είχε μεγάλη ρευστότητα λόγω της εισόδου της στην Ευρωζώνη, κατανάλωναν και σπαταλούσαν τα χρήματα που δανείζονταν, αντί να τα επενδύουν. Ουσιαστικά λοιπόν, «όλοι μαζί τα φάγαμε» – άσχετα αν κάποιοι (διεφθαρμένοι πολιτικοί, κόμματα, οικονομική ελίτ κλπ.) έφαγαν περισσότερα και κάποιοι λιγότερα (απλοί πολίτες) – κάτι που δεν έκαναν οι Γερμανοί, οπότε οφείλουμε να υποκλιθούμε απέναντι τους.  

Το ΔΝΤ δεν ήλθε μόνο του το 2010, αλλά το καλέσαμε εμείς – αφού διαφορετικά θα υποχρεωνόμαστε σε στάση πληρωμών και η Ελλάδα θα καταστρεφόταν εντελώς. Όποιος σου δανείζει χρήματα, απαιτεί να κάνεις αυτά που σου επιβάλλει. Επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να υπογράφουμε και να τηρούμε τα μνημόνια. Πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ σε κάποια χώρα, με πολύ χαμηλά επιτόκια. Θα πρέπει να ευγνωμονούμε την Τρόικα για τα δάνεια και να υμνούμε τον πρωθυπουργό – ο οποίος κατάφερε να μη μας διώξουν από την Ευρωζώνη το 2012 και να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα”.

Απαντώντας κατά κάποιον τρόπο κανείς στους παραπάνω ισχυρισμούς, θα έπρεπε ίσως να ξεκινήσει από το εάν η κυβέρνηση τότε, είχε τη «νομιμοποίηση» να «προσδέσει» τη χώρα στο «άρμα» του ΔΝΤ – πόσο μάλλον όταν, όπως και η σημερινή, δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, ενώ φυσικά δεν είχε αναφέρει (αν και σχεδιάσει) την προσφυγή της στο «Ταμείο».

Προφανώς, εάν η κυβέρνηση δεν ήθελε να διεξάγει τόσο σύντομα εκλογές, είχε τη δυνατότητα να θέσει τότε σε δημοψήφισμα την απόφαση – ήταν υποχρεωμένη καλύτερα, για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Κυρίως, επειδή δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο, η οποία να μην λεηλατήθηκε και να μην καταστράφηκε, μετά την εισβολή του ΔΝΤ – γεγονός που γνώριζε φυσικά καλύτερα από εμάς.

Ειδικά όσον αφορά τα συνήθως χαμηλά επιτόκια των δανείων που προσφέρει το ΔΝΤ, όπου και αν δραστηριοποιείται, όλοι γνωρίζουν πως το «Ταμείο» δεν είναι τόσο ανόητο, ώστε να επιδιώκει να κερδίσει από τους τόκους. Άλλωστε, οι τόκοι σχεδόν ποτέ δεν ενδιαφέρουν τους πραγματικούς τοκογλύφους – αφού στοχεύουν πάντοτε στη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των χωρών που εισβάλλουν, εκ μέρους των εντολέων τους (οι οποίοι εξαγοράζουν ότι καλύτερο υπάρχει σε τιμές «ξεπουλήματος» ή «υπεξαιρούν» ότι μπορούν – με τη γνωστή «μεθόδευση» της υπερδιόγκωσης των χρεών).

Σχετικά με τα υπόλοιπα, θα ξεκινήσουμε με τον Πίνακα Ι, έτσι ώστε να έχουμε μία εικόνα των μεγεθών τότε και τώρα – ενώ παραθέτουμε τον προϋπολογισμό του 2008, επειδή ο αντίστοιχος του 2009 παραποιήθηκε, «κατακρεουργήθηκε» καλύτερα, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από το ΔΝΤ, έτσι ώστε να εξυπηρετεί όσο το δυνατόν καλύτερα τα σχέδια τους.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη προϋπολογισμών 2008 και 2013 σε εκ. €

Μεγέθη Προϋπολογισμού	2008	2013
Καθαρά έσοδα	51.680	51.458
Τόκοι	11.207	8.900
Πρωτογενείς δαπάνες	50.435	44.650+2.252
Σύνολο δαπανών	61.642	55.802
Έλλειμμα	-9.962	-4.344
Έλλειμμα ΠΔΕ	-4.607	-6.850
Έλλειμμα κεντρικής κυβέρνησης	-14.568	-11.194
Έλλειμμα/ΑΕΠ	-6,1%	-6,1%
ΑΕΠ	239.141	*183.049
Δημόσιο χρέος	263.300	**330.000
Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ	110,1%	180,0%

* Το ΑΕΠ του 2012 ανήλθε τελικά σε 193,7 δις € από 208,5 δις € το 2011, με την ύφεση να διαμορφώνεται στο -7,1% (πρόσφατα αναθεωρήθηκε στο -6,4%).

** Εκτίμηση

Σημείωση πίνακα: Σύμφωνα με εκτίμηση του ΔΝΤ (Ιούλιος 2013), η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα πρόσθετο χρηματοδοτικό κενό ύψους 4,4 δις € το 2014 και 6,5 δις € το 2015. Αυτό το κενό οφείλεται στο ότι, το 2014 λήγουν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ύψους περίπου 24,9 δις €, τα οποία ευρίσκονται σχεδόν στο σύνολό τους στην κατοχή κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωζώνης.

Επίσης, το 2015 λήγουν επιπλέον ομόλογα αξίας 16,4 δις €, τα οποία ευρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στην κατοχή κεντρικών τραπεζών. Με βάση τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα είναι σε θέση να εξοφλήσει τα 30,2 δις € από τα 41,3 δις € που οφείλει, όσον αφορά αυτά τα ομόλογα – υπάρχει όμως αμφιβολία για τη δυνατότητα εξόφλησης των υπολοίπων 11,1 δις €.

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έχει αυξηθεί σε σχέση με το 2008, κατά περίπου 67 δις € – παρά τις δύο διαγραφές, συνολικού ύψους γύρω στα 120 δις € (οι οποίες κατά ένα μεγάλο μέρος τους αφορούσαν ελληνικά χρήματα, χρεοκόπησαν τις τράπεζες κοκ.). Φυσικά δε, το χρέος ως προς το ΑΕΠ «εκσφενδονίστηκε» στα ύψη, από 110% στο 180% – αφού κατέρρευσε το ΑΕΠ της χώρας, σχεδόν κατά 24%.

Πως είναι δυνατόν όμως να αυξηθεί το χρέος ενός κράτους κατά 187 δις € (120 δις € συν 67 δις €) σε πέντε μόλις έτη, όταν σε όλη την προηγούμενη ιστορία του, για πάνω από 60 έτη δηλαδή, δεν είχε ξεπεράσει τα 270 δις €;

Με δεδομένο τώρα το ότι, τα έσοδα του δημοσίου είναι της τάξης του 25% (χωρίς τα ασφαλιστικά), η μείωση του ΑΕΠ κατά 56 δις € περιόρισε τα έσοδα, με τους τότε φόρους (2008), κατά 14 δις € ετήσια – μία πρώτη ζημία, την οποία μας προκάλεσαν αυτοί που, κατά την κυβέρνηση, θα έπρεπε να ευγνωμονούμε.

Τα έσοδα βέβαια έμειναν ως είχαν, στα 51,5 δις €, επειδή αυξήθηκαν οι υφιστάμενοι φόροι, ενώ επιβλήθηκαν νέοι –οι οποίοι προκάλεσαν την ύφεση και την τεράστια ανεργία που έχουμε σήμερα. Όσον αφορά τους τόκους, σε απόλυτο μέγεθος, μειώθηκαν μόλις κατά 2,3 δις € – ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού παρέμεινε στο 6,1%, παρά τις τεράστιες περιπέτειες του παρελθόντος.

Επανερχόμενοι στην απάντηση που οφείλουμε, η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε μόνη της, αλλά την χρεοκόπησαν– αυτοί που επέβαλλαν στα τέλη του 2009 τη μεταφορά των εσόδων του 2009 στο 2010, των δαπανών του 2010 στο 2009 (έτσι ώστε να υπερδιογκωθεί το έλλειμμα στο 15,3% ή στα 35 δις €), που προκάλεσαν την προσοχή των αγορών, με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού, που τοποθέτησαν ένα «άδειο πιστόλι» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ευρωζώνη κοκ.

Όσον αφορά δε την καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων, η αντίστοιχη ακριβώς των Ισπανών, των Πορτογάλων, των Ιρλανδών, των Ολλανδών κοκ. απλά τεκμηριώνει το ότι, εάν η μακροοικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις είναι λανθασμένη, τότε δεν είναι υπεύθυνοι οι πολίτες, αλλά η πολιτική.

Για παράδειγμα, πως θα επένδυαν οι Έλληνες την αυξημένη ρευστότητα που τους προσφερόταν, όταν το φορολογικό «τοπίο» ήταν ασαφές και ασταθές, ενώ το επιχειρηματικό πλαίσιο εχθρικό εκ μέρους του κράτους, με την πολιτική διαπλοκή και τη διαφθορά να μαίνονται;

Στην περίπτωση της Ολλανδίας, είναι υπεύθυνοι οι Πολίτες για την υπερχρέωση τους λόγω των επενδύσεων τους στα ακίνητα, αφού η κυβέρνηση επικέντρωσε εκεί τις φορολογικές ελαφρύνσεις; Εκτός αυτού, όταν ολόκληρη η Δύση είναι βυθισμένη στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 60 ετών (άρθρο), γιατί κατηγορείται μόνο η Ελλάδα και οι Έλληνες; Όσον αφορά δε τη Γερμανία, δεν υπάρχει κανένας λόγος φυσικά να τη ζηλεύουμε, αφού αυτά που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της (ανάλυση), δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτα. Η πορεία των νέων συντάξεων στη χώρα, όπως φαίνεται στην εικόνα που ακολουθεί,  τεκμηριώνει επί πλέον τη θέση μας:

Περαιτέρω, σε σχέση με το ΔΝΤ, υπήρχαν πολλές εναλλακτικές λύσεις, στις οποίες έχουμε αναφερθεί έκτοτε, με πολλές αναλύσεις μας (Ο μηδενισμός του χρέους, Εθνικά ομόλογα κλπ.), τουλάχιστον έως την υπογραφή του PSI στα τέλη του 2011 – μία απόλυτα ενδοτική, ποινικά κολάσιμη πράξη (υποθήκευση της χώρας, απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, αδυναμία επιστροφής στη δραχμή κλπ.), για την οποία πρέπει να τιμωρηθούν, με κάθε αυστηρότητα, όλοι όσοι το υπέγραψαν.

Για τα δάνεια δε σίγουρα δεν πρέπει να ευγνωμονούμε κανέναν – επειδή αφενός μεν μας δόθηκαν, αφού προηγήθηκε η σκόπιμη απομόνωση μας από τις αγορές (οπότε ουσιαστικά αντικαταστήθηκαν τα δάνεια που συνήθως λαμβάναμε, όπως δανείζονται όλες οι άλλες χώρες, με τα δάνεια της Τρόικας), αφετέρου διατέθηκαν σχεδόν στο σύνολο τους για τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών (ανάλυση).

Εκτός αυτού, σε αντίθεση με τα δάνεια μας από τις αγορές, τα δάνεια από την Τρόικα είναι ενυπόθηκα, αγγλικού δικαίου – ότι χειρότερο δηλαδή θα μπορούσε να μας συμβεί, εάν τυχόν υπάρξει αδυναμία εξόφλησης τους.

Περαιτέρω, το τεράστιο κόστος της πατρίδας μας από την αιμοβόρα εισβολή του ΔΝΤ (κατάρρευση της χρηματιστηριακής αξίας των ελληνικών επιχειρήσεων κατά περίπου 300 δις €, μείωση των τιμών των ακινήτων, η οποία κοστίζει συνολικά πάνω από 500 δις €, συρρίκνωση των πάσης φύσεως εισοδημάτων, κόστους πάνω από 30 δις € ετήσια, περιορισμός των φορολογικών εσόδων του δημοσίου κατά 14 δις €, καταστροφή της παραγωγικής μας βάσης, κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων ανυπολόγιστου κόστους, έκρηξη της ανεργίας, κόστους άνω των 4 δις € ετήσια κοκ.), δεν αφήνει απολύτως καμία δικαιολογία σε όλους αυτούς, οι οποίοι είτε συνέβαλλαν στην έλευση του «Ταμείου», είτε υποστηρίζουν τα εγκληματικά προγράμματα που μας επέβαλλε.

Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τον πρωθυπουργό, ευχόμαστε να μην είναι αυτός που θα οδηγήσει τελικά μία πάμπλουτη χώρα, λεηλατημένη και εξαθλιωμένη από τους νέους φόρους, από τις «δημεύσεις» των ακινήτων, καθώς επίσης από τις πιθανές κατασχέσεις των καταθέσεων, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στη δραχμή – αφού ο εντελώς άθλιος τρόπος διαχείρισης της σημερινής μας κατάστασης, συνηγορεί στη δημιουργία αυτών ακριβώς των φόβων.

Υστερόγραφο: Αυτό που δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε είναι το γιατί η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικών Ελλήνων δικηγόρων, των ικανότατων συνταγματολόγων και των συλλόγων τους, επιτρέπει την καταρράκωση του συντάγματος, τη «δημοκρατική δικτατορία» που επιβάλλεται σταδιακά, καθώς επίσης την απίστευτη «ασυδοσία» εκείνων των πολιτικών, οι οποίοι οδηγούν ενδοτικά την πατρίδα τους στο ικρίωμα.

Με δεδομένο δε το ότι, η ανοχή είναι πολύ πιο κατακριτέα ακόμη και από τη συμμετοχή στο έγκλημα που διαπράττεται, μας είναι πραγματικά αδύνατον να κατανοήσουμε που οφείλεται η αδράνεια τους – ενώ φυσικά δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι, ο φόβος είναι αυτός που τους εμποδίζει, όταν τόσα χρόνια στηρίζονταν από όλους τους Πολίτες.

Προσθήκη λεζάντας

Χρήστος Γιανναράς - Το πρόβλημά μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό